Nou, dan heb je gehoord waar je heen gaat, maanden naar uit gekeken, hele dag vol spanning inclusief buikpijn, en de hele mik mak (zal alle details maar achterwegen laten want we weten allemaal wat je van spanning moet…) en dan ben je de hele avond in de wolken. Helemaal happy over waar je heen gaat en nog niet het besef hebben dat je ook echt gaat! Gaan slapen en alleen maar dromen over hoe fantastisch het gaat worden.
En dan wordt je wakker. Ik ga 5 maanden lang, in mijn eentje (ja echt in mijn eentje, niet nog een student, alleen ik) naar een vreemde stad, waar ze een vreemde taal spreken, waar ik niemand heb, niemand ken en waar niemand in de buurt is (3,5 uur naar Rotterdam of 3,5 naar de Fam in Bretagne maar niet écht dichtbij) PANIEK. Durf ik dit wel, kan ik dit wel, hoeveel mental break downs ga ik mee maken, wat nou als ik niet kan wennen of het super stom vind, als ik geen vrienden kan maken…. OMG.
Ongeveer elk drama scenario heeft zich al 3X in mijn hoofd afgespeeld. Maar die totale paniek hoort er even bij geloof ik, even beseffen waar je allemaal mee bezig bent en dat het niets is. Maar ook even beseffen dat je een sociale meid bent die dit echt graag wil en dat je er alleen maar wijzer en beter uit kunt komen. Misschien ook wel gezonde paniek.
Met die paniek in je achterhoofd maar op zoek naar een leuke huisje (meer paniek krijgen door de huizen prijzen) en dan kijken naar je studie. En ik moet toch zeggen, ik heb mevrouw Slingerland maar een handje vol keren gesproken, maar deze meid weet wel waar ze mij neer zet hoor. Als een kind in een snoep winkel zo blij. Elke les vind ik leuk en ik kan nu al niet kiezen: Mode, Marketing, Wijn, luxury! I want it all, deze school schreeuwt mijn naam. Oke, 1 drama scenario kan de prullenbak in, leuk ga ik het vinden, is het niet de stad dan is het de studie. Als dit zo door blijft gaan de aankomende maanden, elke keer een drama scenario verliezen dan ga ik er heen met alleen maar lichte doodsangst ipv een volledige angststoornis in combo met verlatingsangst!
Always look on the bright side of life!
You’ll hear if I’ve succumbed to fear or if I’m still a girl!
Au Revoir, bisou bisou
Emily in pa…… euhm…. Robin in Paris!!!
English:
The first step towards total panic (19/02/2021)
Well, then you’ve heard where you’re going, been looking forward to it for months, all day full of tension including stomach pain, and the whole aim (will leave all the details behind because we all know what tension does with our stomach…) and then you’re in the clouds all evening. Completely happy about where you are going and not yet realizing that you are actually going! Go to sleep and only dream about how fantastic it is going to be.
And then you wake up. I go for 5 months on my own (yes really on my own, not another student, just me) to a strange city, where they speak a foreign language, where I have no one, know no one and where no one is around (3.5 hours to Rotterdam or 3.5 hours to the Fam in Breis but not really close) PANIC. Do I dare to do this, can I do this, how many mental break downs will I experience, what if I can’t get used to it or think it’s super stupid, if I can’t make friends…. OMG.
Just about every drama scenario has played out in my head 3X already. But that total panic is part of it, I believe, just to realize what you are doing. But also realize that you are a social girl who really wants this and that you can only come out wiser and better. Perhaps a healthy panic.
With that panic in mind, but looking for a nice house (get more panic because of the house prices) and then look at your study. And I must say, I’ve only spoken to Mrs. Slingerland a handful of times, but this girl knows where she puts me. Like a kid in a candy store so happy. I like every lesson and I already can’t choose: Fashion, Marketing, Wine, luxury! I want it all, this school is screaming my name. Okay, 1 drama scenario can go in the trash, I’m going to like it, if it’s not the city then it’s the study. If this continues for the next few months, losing a drama scenario every time I go there with only mild fear of death instead of a full-blown anxiety disorder in combination with separation anxiety!
Always look on the bright side of life!
You’ll hear if I’ve succumbed to fear or still the shit!
Au Revoir, bisou bisou
Emily in pa…… euhm…. Robin in Paris!!!
