Het moment was aangebroken. Het laatste weekend in Parijs. Woensdag laatste tentamens en laatste dag op INSEEC. Donderdag een dagje Disneyland, vrijdag afscheid nemen van verschillende bijzondere mensen en zaterdag kwamen papa en mama aan. De dag met hen gespendeerd en s’avonds nog even wat gedronken met ons groepje. Toen kwam zondag, de aller laatste dag samen. Over dag een gezellige lunch gehad met mijn ouders, Lena en haar ouders. De laatste uurtjes waren aangebroken, nog even een lange koude stads wandeling met elkaar om daarna gezellig uit eten te gaan! Ik denk dat de laatste dag niet beter had kunnen gaan. Enorm gezellig en lekker eten. Na het eten nog even wat gedronken met een grote groep bij een van de meiden thuis. Gezellige gesprekken en goed gelachen maar dan komt toch echt het moment waarop je dag moet zeggen en van sommige mensen weet je dat je ze nooit meer gaat zien. Dat idee is zo vreemd.
Ook moest er die avond gedag worden gezegd tegen de mensen uit mijn directe groepje. Het gedag met Camila ging wat ‘gemakkelijker’ omdat het besef er toen nog niet was. Ik had mezelf voor genomen om niet te huilen want we zouden elkaar in 2022 sowieso gaan zien. Ik was er ook helemaal niet emotioneel onder tot dat ik gedag moest zeggen tegen Tjitske. Die meid woont gewoon in Nederland dus geen reden voor drama voor om de een of andere reden kwam het besef dat ik die dag erna weg ging als een donderslag bij heldere hemel op dat precieze moment. En ja hoor, water landers. Naast Tjistke ook gedag moeten zeggen tegen Fred & Tim, 3 mensen waar ik in deze 4 maanden ontzettend close mee ben geworden. Het viel me eventjes iets zwaarder als dat ik verwacht had! De laatste van ons groepje was Lena, wij woonde in het zelfde complex dus konden dag zeggen voordat we de auto instapte en natuurlijk ook weer janken. Met haar sinds dag 1 dit avontuur beleeft en nu elkaar een paar maanden moeten missen. We hebben afgesproken dat ik heel snel naar Duitsland kom en zij ook heel snel naar Nederland maar de switch van dagelijks naar een paar keer paar maand is best intents.
Eenmaal in de auto en thuis aangekomen had ik een beetje mixed emotions. Ik was natuurlijk ook wel weer blij om thuis te zijn bij mijn familie en ons nieuwe huis te zien (mijn ouders zijn in de tussentijd ook verhuist en ik had het huis 1X gezin voor mijn vertrek naar Parijs) maar toch heb ik het gevoel dat ik iets heb achtergelaten in Parijs. Je bent zo gewend aan je leven daar dat wanneer je thuis aankomt je even niet zo goed weet waar je het moet zoeken en wat je allemaal moet doen. Want je moet heel veel doen maar hebt het besef nog even niet. Gelukkig ben ik niet de enige met dit gevoel en hoort het denk ik ook helemaal bij het process. Weer even je plekje vinden in je oude leven, toch is dat best lastig gezien jij als persoon best bent veranderd en het leven thuis niet direct enorm is veranderd. Voordat je op exchange gaat weet je niet beter dan het leven wat je gewend bent maar waneer je terug komt van zo’n ervaring weet je ook hoe het ergens anders aan toe gaat en merk je hoe goed je dat ook kan liggen. Bij thuis komst is het dan weer even zoeken hoe je ergens thuis hoort of ergens in past.
Je bent thuis door je familie, vrienden en doordat je huis hier staat maar je voelt je een klein beetje verloren door dat je nu ook een andere plek thuis bent genoemd, ’thuis’ zijn verliest een beetje zijn betekenis doordat 2 verschillende dingen je thuis laten voelen, je familie maar ook de plek waar je bent gegroeid als persoon. Dit gevoel zal vooral de eerste paar dagen zijn en daarna zal je vast wel weer gaan settelen en je leven oppakken waar het is gebleven.
Gevoelens doen gekke dingen met mensen. Ik ben in elk geval blij dat ik de feestdagen thuis kan doorbrengen en daarna naar Mexico ga en hier hopelijk een beetje daal en alles een plekje kan geven en zo niet, Parijs is 3 uur hier vandaan, even een dagje Parijs kan altijd. De stad loopt niet weg. Alles komt wel weer op zijn pootjes terecht.
De vriendschappen die ik heb gesloten zijn voor altijd en die mensen hebben een heel bijzonder plekje in mijn hart en leven gekregen en zonder hen was Parijs nooit de ervaring geweest die het nu is geweest. In vriendschap is het niet belangrijk wie je het langste kent maar wie is gekomen en waarvan je weet dat ze nooit meer weggaan en hoe ze er voor je zijn en ondanks dat we verspreid zijn over de wereld weet ik dat dat het geval is.
Dikke kus van mij!
Not a ‘goodbye’ but a ‘see you soon’ (21/12/2021)
The moment has come. The last weekend in Paris. Wednesday last exams and last day at INSEEC. Thursday a day at Disneyland, Friday saying goodbye to several special people and Saturday mum and dad arrived. I spent the day with them and had a drink with our group in the evening. Sunday arrived, the very last day together. We had a nice lunch with my parents, Lena and her parents. Had a long cold city walk together and then a nice dinner! I think the last day could not have gone better. Very cosy and good food. After dinner we had a drink with a large group at one of the girls’ homes. Great conversations and good laughs, but then comes the moment when you have to say goodbye and for some people you know that you will never see them again. That idea is so strange.
There were also people in my immediate group who needed to be said goodbye that evening. Saying goodbye to Camila went a little ‘easier’ because the realisation wasn’t there yet. I said i wasn’t going to cry because we would see each other in 2022 anyway. I was not emotional at all until I had to say goodbye to Tjitske. The girl lives in the Netherlands, so no reason for drama, but for some reason the realisation that I was leaving the next day came like a bolt from the blue at that precise moment. And yes, very big tears. Besides Tjistke, I also had to say goodbye to Fred & Tim, 3 people I have become very close to in these 4 months. It was a bit harder than I had expected! The last one of our group was Lena, we lived in the same complex so we could say goodbye before getting into the car and of course cry again. We started this experience together since day 1 and now we had to miss each other for a few months. We have agreed that I will come to Germany very soon and she will come to the Netherlands very soon but the switch from seeing each other on a daily basis to a few times a month is quite intents.
Once in the car and back home I had mixed emotions. Of course I was happy to be home again with my family and to see our new house (my parents have moved in the meantime and I had seen the house 1 time before I left for Paris) but I still feel that I left something behind in Paris. You are so used to your life there that when you get home you don’t really know what to do. Because there is so much to do but you just don’t realise it yet and also don’t feel like doing it. Fortunately, I am not the only one with this feeling and I think it is all part of the process. Finding your place in your old life again, yet that is quite difficult as you as a person have changed quite a bit and life at home has not changed that much. Before you go on an exchange you don’t know better than the life you are used to, but when you come back from such an experience you also know how live is somewhere else and you notice how well it suits you. When you come home it’s just a matter of finding out how you belong or fit in somewhere again.
i am at home because of your family, friends and because my house is here, but i feel a little lost because now i have been calling another place home for some time. Being ‘at home’ loses its meaning because two different things make you feel at home, your family but also the place where you have grown as a person. This feeling will be mainly for the first few days and after that you will probably settle down and pick up your life where it left off.
Feelings do crazy things to people. I’m glad that I can spend the holidays at home and then go to Mexico and hopefully descend a bit and give everything a place, and if not, Paris is 3 hours away, one day in Paris is always possible. The city does not run away. Everything will come back to normal.
The friendships I’ve made are forever and those people have a very special place in my heart and life and without them Paris would never have been the experience it is now. In friendship it is not important who you have known longest but who has come and gone and who you know will never leave and how they are there for you and although we are scattered around the world I know that is the case.
Big kiss from me!
